Oscar Aberson en Esther Hans willen in deze expositie niet zo zeer het eindproduct van hun inspanningen in het atelier laten zien, maar juist de weg ernaartoe. Voor deze, en ook andere kunstenaars, is het ontstaan van een werk een proces, waarin zij ontdekken wat zij uit willen drukken en welke vorm zij hiervoor willen kiezen.
In een galerie of museum zien toeschouwers het schilderij dat af is, klaar om verkocht te worden. Maar voor sommige beeldend kunstenaars is het proces van werken, inclusief de studies, de krabbeltjes, de gedachtes en mijmeringen over het werk, noodzakelijk om tot het eindresultaat te komen.
Al eerder exposeerden Hans en Aberson in Het Weefhuis met Theo de Bruyn, Joanne Zegers, Mieke Cosemans en Hennesien van Walderveen, een groep kunstenaars die regelmatig hun werk met elkaar bespreken en deze gesprekken gebruiken om zich te ontwikkelen.
Oscar Aberson zegt “In de gesprekken die ik met Esther voerde, over wat we willen laten zien in deze expositie, kwamen we erop uit, dat het toch vooral de ontwikkeling is die we doormaken.”
In het atelier, dat hij deelt met Esther Hans, bouwde Oscar Aberson over een periode van jaren een oeuvre op, door er wekelijks te schilderen. In zijn werk maakt hij gebruik van bestaande beelden, fragmenten uit de media en bijvoorbeeld kunstboeken, en maakt daar een nieuw verhaal mee. Gaandeweg ontwikkelde hij een dieper gevoel voor wat hij wil laten zien en heeft meer controle over het materiaal, de verf, het doek e.d.
Het werk is figuratief; je ziet wat er geschilderd is, ook al is het beeld soms gereduceerd tot vormen. Dit punt waar Aberson is aangeland is een momentopname in zijn ontwikkeling.
“Het is waar ik nu sta met mijn schilderijen. Wellicht dat dit nog verandert in de komende jaren. Dat lijkt mij onvermijdelijk,” aldus Aberson. “Voor mij betekent het schilderproces steeds weer beginnen en weer overschilderen tot er iets ontstaat, dat iets zegt of iets doet.”
Esther Hans: “Het komt voor, dat ik het atelier binnen stap en dan heeft Oscar een schilderij, waar hij mee bezig was, weer veranderd of overgeschilderd.”
Anderzijds is Oscar verrast door het contrast tussen haar groene dromerige schilderijen, geïnspireerd op de natuur, en de meer persoonlijke harde zwarte houtskooltekeningen. Regelmatig rijzen er hierdoor discussies en vraagstukken op. Zij verwonderen zich wederzijds over het ontstaansproces en de totstandkoming van elkaars schilderijen. “We vinden het bijzonder om dit van elkaar te zien, en nog interessanter om de totstandkoming van een schilderij te zien, dan het eindproduct zelf.”
– Esther Hans maakt grote tekeningen van houtskool om gevoelens van verdriet en eenzaamheid te onderzoeken. Die tekeningen kunnen soms wel 5 meter lang zijn. –
Hans zegt over haar werk: “Ik heb verschillende manieren van werken. De meeste mensen kennen mijn vrolijke werk. Maar een deel van mijn werk is persoonlijk en kwetsbaar en hierbij is het proces voor mij belangrijk en het eindproduct soms confronterend. Lange tijd had ik ook moeite om dit werk te laten zien, omdat het harde beelden bevat en vragen oproept. Het gaat ook over mij en dat voelt kwetsbaar om te laten zien.
Ik maak grote tekeningen van houtskool, potlood en acrylverf op papier. De tekeningen variëren van 65 bij 50 cm tot wel 5 meter lang. Je ziet grimmige beelden met mezelf erin getekend. De tekeningen gaan over rouw, verdriet, eenzaamheid en afgewezen zijn. Ik besef dat het grote thema’s zijn en lange tijd vond ik het lastig om ze te laten zien en het er over te hebben. Maar het zijn wel ontwerpen, die bij mijn leven horen en door erover te tekenen begrijp ik mezelf en de wereld om me heen beter. Het medium houtskool past goed bij dit onderwerp. Ik houd van het diepe zwart van houtskool en het krasserige element en de harde lijnen die je ermee kan zetten. De werken lijken spontaan te zijn ontstaan maar bijna alles wat je ziet, is juist geplaatst en heeft een betekenis.”
