De schilderijen van Zegers leven en schuren, er zit diepte in, er schijnt een gezeefd licht, er is van alles te raden en te ontdekken.
Zij laat zich inspireren door ruimte en licht en probeert niet te veel van tevoren te bedenken: laat het schilderij maar spreken.
Sinds 1993 werkt zij aan een oeuvre dat meerdere transformaties heeft ondergaan, van landschappen (ondergronds en aards), tot mensfiguren, van eindeloos verre horizonnen tot geabstraheerde stadsgezichten en ruimten. Alles doordrenkt met licht en schaduw, met diepte en afstand. Echt onderdeel worden van haar werk is lastig, want je blijft altijd een beetje een buitenstaander die zelf maar moet raden wat daar gebeurt. Al beschrijven mensen wel dat het lijkt alsof je in het werk kan stappen.
Zegers werkt graag met ingewikkelde structuren en doorzichten, rijk van kleur, met transparante olieverf, vaak laag over laag.
Over de betekenis van haar werk haalt zij graag Armando aan die zegt in Krijgsgewoel (1986):
” Langzamerhand ben ik gaan begrijpen dat je niet moet schrijven of schilderen wat je weet. Je zou datgene moeten schrijven of schilderen wat zich tussen het weten en begrijpen verbergt. Een kleine aanduiding, een wenk is mogelijk, een vermoeden, meer niet, en dat is al heel wat.
Joanne heeft sinds 2019 haar atelier bij Stichting Lettergieten, Jacobus van Waertstraat 53, 1551 CJ Westzaan.
