De Hollandse Aquarellistenkring werd in mei 1945 opgericht in het atelier van Kees Verwey door onder anderen Charles Roelofsz en Otto B. de Kat en verenigt professionele kunstenaars die werken vanuit de waterverftechniek naast andere disciplines. Andere leden waren/zijn onder meer: Kees Andréa, Jeanne Bieruma Oosting, Jaap Ploos van Amstel, Jaap Hillenius, Otto B. de Kat, Kees Maks, Jutta Metzger, Sipke Huismans. De vereniging organiseert met grote regelmaat exposities met werk van de leden.
In de maanden juni, juli en augustus 2024 organiseert de Hollandse Aquarellistenkring een serie van 7 weekend-tentoonstellingen in Het Weefhuis. De expositie HIER ZIJN WE, REIZIGERS IN DIT HEELAL is onderdeel van deze serie met werk van zes leden van de Hollandse Aquarellistenkring en als gast Pieter Kusters. Curatoren zijn Helga Kos en Margreet Bouman. Voor contact en informatie: helgakos@xs4all.nl | margreetbouman@gmail.com
Samenbindend thema in deze tentoonstelling is de menselijke figuur in de verhouding tot de realiteit, de wereld om hem/haar heen.
IONIKA AALDERS baseert haar werk op foto’s uit de actualiteit of uit haar eigen archief. De afbeeldingen die ze verzamelt, en kortere of langere tijd in een la bewaart, gebruikt ze om na te tekenen of over te trekken. Zo gebruikte zij een foto van een Egyptische vrouw die zichzelf in sexy poses op internet toont vanwege ‘haar vrijheid’. In werkelijkheid kan dat in Egypte niet, op het wereldwijde net kan dat wél. Ook nam ze een oude vakantiefoto van zichzelf als uitgangspunt waarop het haar opviel dat de mannen naakt en de vrouwen gekleed waren. Soms combineert ze beelden met een tekening van andere kunstenaars, bijvoorbeeld ‘de ontmoeting’ van Courbet.
De speelse, af en toe naïef aandoende figuratie van SIPKE HUISMANS heeft soms de helderheid en de geconcentreerdheid van een striptekenaar en dan weer het gestileerde van volkskunst. Soms gaat hij in zijn abstrahering in kleur en vorm zo ver dat de figuratie volkomen ondergeschikt is aan deze beeldmiddelen. Hij maakt beeldend werk om greep te krijgen op het ongrijpbare: “Ik maak mijn werk, omdat ik niet weet wat het is. Juist omdat ik iets niet kan, wil ik het doen”.
Voor KEES SLEGT is de vraag: Hoe kan de beschouwer, met zijn eigen referentiekader vol ervaringen en associaties, nog iets waarachtigst destilleren uit een kunstwerk? Of anders gezegd: hoe kan de kijker betekenis ervaren? In de werken op papier van Kees Slegt vormt de zichtbare werkelijkheid, gebaseerd op reeds bestaande en bekeken beelden het uitgangspunt, soms omringd door niet-figuratieve vormen die naar zichzelf verwijzen. Daarbij kan een historisch of politiek geladen onderwerp zich voordoen als banaal terwijl een alledaags gegeven mogelijk betekenisvol kan zijn en daadwerkelijk politiek-maatschappelijk relevant.
JOKE KONIJN woont en werkt in het beschermde land van Natuurmonumenten, op de grens van de Schaalsmeerpolder en het Wormer- en Jisperveld. De tuin, de polder en het waterrijke moeras met haar geschiedenis en haar flora en fauna vormen in alle seizoenen haar inspiratiebron. Deze vervlecht zich met emoties over persoonlijke en wereldwijde berichtgevingen. Waar kan in het spanningsveld van deze turbulente tijd de mens nog het beste aarden?
In het werk van PIETER KUSTERS waart het zelfportret rond. Niet klassiek, spiegelachtig, maar verhalend, de wereld observerend en zijn plaats daarin. In een werk, Outsiders Eyes bijvoorbeeld, wordt de toeschouwer met vele ogen aangekeken maar tegelijkertijd zweven die ogen in een vreemd persoonlijk universum. Bekijken en bekeken worden. Naast aquarellen werkt hij ook in keramiek en op doek. In al die uitingen is het duidelijk dat hij lichtvoetigheid zeer serieus neemt.
Hoe kijken we eigenlijk en hoe ziet een waarneming eruit? Vraagt HELGA KOS zich af. Omdat we, ter herinnering, zoveel foto’s maken, zijn we geneigd te denken dat wat we waarnemen (en later herinneren) eruitziet als een verzameling foto’s. Maar dat is veel te beperkt. Want wat we waarnemen is een combinatie van verschillende beelden, samen met geluid en geur, en ook nog gedurende een bepaalde tijd. Met verschillenden beelden die naast en door elkaar bestaan en een samenhang suggereren, probeert Helga Kos de structuur van een waarneming (of herinnering) te achterhalen.
Vanaf 1980 maakt MARGREET BOUMAN zelfportretten, een soort ‘selfies in verf’. Elk portret op zich is weliswaar figuratief, maar als geheel ontstaat een overkoepelend, abstract thema van tijd en ruimte, met haar zelf als scheiding tussen het allergrootste en het allerkleinste. De hoofden zijn bakens van verbeelding in een complexe verhouding tussen de binnen- en buitenwereld. Haar continent van hoofden.
https://www.hollandseaquarellistenkring.com/
Helga Kos
Margreet Bouman